Η Πρέβεζα της νοσταλγίας

Περπατώντας αργά στην προκυμαία,

«Υπάρχω;» λες, κ' ύστερα «δεν υπάρχεις!»

Καρυωτάκης 1928

84 χρόνια μετά…περπατάς αργά στην προκυμαία και «υπάρχεις» …και δεν είσαι μόνος . Σ’ αυτό το λιμάνι αραγμένα ιστιοπλοϊκά το ένα δίπλα στο άλλο κινούνται στον αργό ρυθμό της θάλασσας. Φιλοξενούνε ταξιδιώτες από χιλιάδες μίλια μακριά που ήρθαν να απολαύσουν την θαλασσινή αύρα, τις παραλίες της, τα μνημεία, να περπατήσουν στα σοκάκια της και να γευτούν τα φρέσκα ψάρια που απλόχερα ο Αμβρακικός της χαρίζει. Σαρδέλα με χοντρό αλάτι στα κάρβουνα και λευκό κρασί.

Όλη η πόλη γίνεται ένα κάθε σούρουπο...πάνω-κάτω στο λιμάνι, λουλούδια, γέλια, ιστορίες στα παγκάκια, καφέδες στην προκυμαία, γλυκά, ουζάκι. Και μετά το βράδυ σφηνάκια, χορός και μουσική… Μια πόλη ζωντανή που αγκαλιάζει όλες τις ηλικίες και χαμογελά σε κάθε επισκέπτη που επέλεξε να την γνωρίσει.